Heb je jouw persoonlijke e-mailadres al doorgegeven aan het kerkelijk bureau? Want dat hebben we nodig om je straks toegang te kunnen geven.
Mail naar e-mail: kerkelijkbureau@pknpesse.nl

Even een plaatje, om jullie te laten zien hoe de ‘voorkant’ van onze eigen kerkapp er nu al uitziet. Under construction…. maar we hopen over niet al te lange tijd in te kunnen voeren voor iedereen! (En dan gaan we afscheid nemen van de Facebook groep). Heb je jouw persoonlijke e-mailadres al doorgegeven aan het kerkelijk bureau? Want dat hebben we nodig om je straks toegang te kunnen geven. Mail naar e-mail: Klik hier om weer te geven (antispam)

Het project “Mama Rose”; januari 2019 t/m december 2021

Tijdens de genocide in Rwanda in 1994 verstopte Rose Mukankaka zich, samen met haar man, acht kinderen en twee geadopteerde kinderen in huis. “We waren doodsbang. We sloten de deur zodat niemand naar binnen zou komen. We baden voortdurend of God ons wilde beschermen. Ik zei tegen God dat ik Hem voortaan zou dienen, als Hij de genocide zou stoppen en ons weer veilig buiten zou brengen. Het was lastig om met tien kinderen te schuilen. Maar de kinderen waren stil en bang, omdat ze wisten dat er buiten mensen vermoord werden. Niet ver hier vandaag zagen we de huizen in brand staan. Ik denk dat God mijn kinderen de kracht heeft gegeven om rustig te blijven”. Rose overleefde met haar gezin op wonderbaarlijke wijze.

Een wonder
Toen kwam de dag dat er soldaten aan de deur kwamen. “Ze zeiden: iedereen die binnen is moet naar buiten komen en zijn identiteitsbewijs laten zien. Ze zagen dat er Tutsi in onze papieren stond. Ik vroeg: waar nemen jullie ons mee naar toe? Een soldaat zei: Waar je hoort. Je graf. De man van Rose zei: ik ben pastor. Laat ons eerst bidden en daarna mag je ons meenemen. De soldaten vonden dat goed. Nog voordat we aan het bidden waren, zei één van de soldaten: ‘Blijf maar binnen en sluit de deuren. Wij gaan verder. Dat was een enorm wonder”.

Zo overleefde Rose met haar eigen gezin. Maar haar familie raakte ze kwijt: “Mijn vader was dominee. Hij woonde met mijn moeder naast de kerk. Mijn ouders zijn tijdens de genocide naar hun kerk gevlucht. Milities sleurden hen de kerk uit en hebben hen vermoord. Zelfs in de kerk waren mensen niet veilig. Mijn broers werden op hetzelfde moment vermoord met hun vrouwen en kinderen.”

Haar belofte om God te dienen
Na de genocide herinnerde Rose zich voortdurend haar belofte aan God, maar ze had geen idee wát ze precies kon gaan doen. Ze bedacht: “Als ik als volwassene al zo getraumatiseerd ben, hoe moet het dan zijn voor de kinderen die geen ouders meer hebben?” Veel kinderen leefden in die tijd op straat, ook woonden veel kinderen alleen of met broertjes en zusjes in een huis. Hun ouders waren gedood of in de chaos gevlucht naar het buitenland. Rose wilde zich om hen bekommeren. Ze nam ontslag van haar werk als accountant en ging in 1995 aan de slag.

Ze had eigenlijk geen idee wat ze deed in het begin. “Ik had geen uitgewerkt plan, ik wilde alleen de kinderen beschermen.” Een weeshuis oprichten wilde ze niet, ze wilde de kinderen liever een familie bieden. Ze kreeg al snel steun van de overheid, die ook als doel had om de kinderen onder te brengen in gezinnen. Wat begon als een opvang voor veertig weeskinderen in 1995 is inmiddels uitgegroeid tot een netwerk van steun aan 2400 kinderen en hun pleeggezinnen. Inmiddels geen weeskinderen meer vanwege de genocide, maar vanwege de dodelijke ziekte aids.

Wat begon als een opvangcentrum voor weeskinderen na de genocide van 1994 in Rwanda, groeide uit tot een stevige organisatie voor kinderen en verzorgers, die te maken hebben met hiv en kinderen die geen veilig thuis hebben. Kinderen worden thuis bezocht, krijgen hulp op school. Verzorgers ontvangen steun met goed voedsel, inkomen en een zorgverzekering. Via sport en spel leren kinderen omgaan met hun ziekte. Want ook als je met hiv besmet bent, ligt er nog een hele toekomst voor je.